Romanse mafijne to opowieści, w jakich odnajduję się niczym przysłowiowa ryba w wodzie - a dzieje się tak właściwie z nie do końca zrozumiałych dla mnie przyczyn. Świat sensacji, spisków, przewrotów i władzy w mrocznym wydaniu najpewniej rezonuje z jednym z moich poprzednich wcieleń. Stosunkowo niedawno przeczytałam zresztą świetny komplement - że definitywnie pasowałabym do roli bossa rosyjskiej mafii. Cóż, kto nie chciałby być donem, mającym rzesze oddanych żołnierzy, czekających na najmniejszy rozkaz, niezliczonego bogactwa i ogromnej ilości naboi do wykorzystania. 😉 Póki co, pozostaje to w sferze rozlicznych mrzonek, a ja przybywam z oceną kolejnej przestępczej historii. DEBIUT Claudii Sawick zwrócił moją uwagę... błyszczącą, choć nader skromną jak na ten gatunek literacki okładką ze złotą koroną oraz bardzo enigmatycznym opisem. Jak mawiają, niekiedy mniej znaczy więcej - a ta historia jest potwierdzeniem owej reguły. Uwaga, tego komplementu najpewniej jeszcze nie było! Oto najbardziej dynamiczny romans mafijny, jaki przeczytałam w tym roku a może i w ogóle na ścieżce zawiłej, czytelniczej wędrówki. Zaskakująco krótkie rozdziały, akcja, która nie zwalnia ani na sekundę (!) i kalejdoskop zdarzeń złożony w dużej mierze z uczuć i emocji... Tego definitywnie się nie spodziewałam! Jak przystało na pierwszą książkę, ta również nie jest pozbawiona drobnych wad, o których przeczytasz w ostatniej części recenzji. Nie zmieniają one jednak faktu, że młoda Autorka stworzyła szokująco porywającą narrację! Na domiar dobrego, konstrukcja oraz sposób podania tej opowieści przypominają mi... sztukę teatralną. Pisarka wprowadza do poszczególnych scen metodą, która zasługuje na uznanie - jakby okiem wszechwiedzącego narratora, przybliżającego czytelnikowi realia mrocznego świata i aktualne otoczenie. Pomysł unikatowy, choć równocześnie bardzo ryzykowny. Czujesz się gotowy, by poznać Rosę i Hugo... a może odstrzelić kilku typów? 😉  

Dziś nastał wielki dzień - od dawna oczekiwany przez Ciebie i Twojego brata Gabriela. To głównie jego święto, choć je dzielicie. Od śmierci matki Wasza bliźniacza więź stała się jeszcze silniejsza. Znacie wszystkie swoje myśli, pragnienia i marzenia a emocje odczuwacie prawie jak jeden organizm. A będzie ich wiele. W końcu Wasz ojciec Bruno Polanowski właśnie dzisiaj, na oficjalnej uroczystości, dokona aktu przekazania władzy swojemu synowi, który dwa dni później obejmie pełnię rządów nad Visculą. Państwo to stanowi jedną z trzech części składowych potężnego Zjednoczonego Królestwa i zamieszkałe jest przez ludzi. Poza nimi bytują w nim też monarchie Wodników i Skrzydlatych. Ci pierwsi posiadają skrzela, drudzy - rozłożyste skrzydła. Całość kierowana jest przez trzech suwerenów jednocześnie, jednak decyzje dotyczące poszczególnych kolonii podejmują samodzielnie Ci, którzy im przewodniczą. Całkiem niedawno Gabriel przeszedł zabieg implantacji skrzydeł i skrzeli - władca ludzi dysponuje bowiem takim przywilejem, aby w niczym nie ustępować współrządzącym. Do teraz pamiętasz jego zachwyt wywołany pierwszym samodzielnym lotem. Obecnie cały Trójgród, czyli stolica, jest odświętnie przybrany a przed wielką sceną kłębi się tłum gapiów - zarówno ludzi, jak i wodników. Dachy okolicznych domów obsiedli skrzydlaci, którzy dzięki temu mają świetny widok na odbywającą się właśnie galę. Cała reszta mieszkańców ogląda wszystko na ekranach odbiorników, do jakich sygnał wysyłany jest przez dziesiątki szybujących kamer wielkości motyli. Jako pierwsi na deskach estrady pojawiają się dwaj bracia Rincodon - władcy wodników. Obydwaj bardzo przystojni, silni i barczyści. Starszy - Dominic, sprawujący oficjalne rządy, ubrany w jasnozielony mundur, posiada słomiane włosy i ekstrawertyczne usposobienie. Młodszy - Aroniusz jest znacznie bardziej chłodny i wyniosły, niemal nieprzystępny i skromnie ubrany.

Najwyższa pora, aby zachęcić Cię do przeczytania czwartego tomu mojej ulubionej polskiej serii powieści z motywem różnicy wieku. Lena M. Bielska jest Autorką, która włada magią, jestem o tym przekonana. Nie dość, że każda część cyklu prezentuje równie wysoki poziom, to jeszcze na domiar dobrego uśmiecha i topi nawet najbardziej zlodowaciałe serca. W świecie romansów próżno szukać tak ciepłych kreacji bohaterów - którzy ujmują przy tym prawdziwością charakterów. Naznaczeni nieszczęściami czy mający wady, nie zatracają w sobie tego, co najważniejsze. Czekającej na rozpalenie iskry, dzięki jakiej ich życie stanie się stuprocentowo pełne. Owszem, aby pokochać “Serię sensualną” Pisarki, należy przyjąć konwencję, bowiem w każdym z woluminów poszczególni mężczyźni z grupy czterech przyjaciół w ten czy inny zwichrowany sposób poznają znacznie młodszą od siebie miłość do grobowej deski. I tak oto czytelnik styka się z age gapem wynoszącym kolejno: 24, 18, 15 oraz 12 lat. Jeśli nie pozna się pióra Bielskiej, można uznać ten pomysł za mało rzeczywisty. Mogę Cię jednak zapewnić, że złożone przez nią historie nie tylko porywają od pierwszej strony, ale i otulają czytającego już po chwili lektury. To takie narracje, które aż chciałoby się obserwować na własne oczy - bo rozjaśniają nawet najbardziej szarą codzienność. Drogie Panie, jeżeli poszukujecie książkowych mężów, jakimi nie sposób się nie zauroczyć - to jest cykl dla Was. Do wyboru czterej muszkieterowie, spośród których każdy urzeka na własny sposób. Santo, Victor, Bjarne... a za sprawą “Artful” teraz również Jean-Pierre. Pozostaje mi życzyć sobie i Tobie, aby więcej rodzimych Autorek wizualizowało książkami motyw relacji z różnicą wieku w tle w tak ciepły sposób. Jestem jego wielkim fanem, rzecz można wręcz, iż specjalistą w tej materii, zatem jeśli dopiero go poznajesz - musisz mi zaufać. A teraz daj się porwać w objęcia pewnemu paryskiemu projektantowi mody, który cierpi na kryzys twórczy... 

PS Ale, I challenge U - wciąż nie wydaliście niczego, co mi się nie podoba. 😉 

Głęboko wdychasz świeże, krystalicznie czyste powietrze i z zachwytem przypatrujesz się oszałamiającemu widokowi. Przed Tobą widnieje bezdenna przepaść Czarnego Stawu Gąsienicowego, podczas gdy na wprost dostrzegasz otoczone pierzastymi chmurami szczyty Świdnicy i Kasprowego Wierchu, które jesienne słońce pieści złotymi promieniami. Ponownie jesteś w świecie, który pokochałaś jeszcze jako dziecko podczas wypraw z rodzicami. Choć masz już 33 lata, nic się pod tym względem nie zmieniło. Nadal uwielbiasz w nim przebywać, na co wykorzystujesz każdą rzadką niestety okazję, gdy jesteś wolna od obowiązków zawodowych. Czujesz się tu jak w domu, wolna od trosk i krzątaniny codzienności. Poza górami Twoją wielką pasją są konie. Prowadzisz w Ławiskach pod Warszawą hotel dla tych fascynujących zwierząt z prawie siedemdziesięcioma boksami. Jesteś świetnym jeźdźcem i powodzisz rumakiem, jakbyś była przyrośnięta do jego grzbietu. Gorzej jest z życiem osobistym, gdyż jakoś nie miałaś dotychczas szczęścia w miłości. Najpierw spotykałaś się z mężczyzną, który „zapomniał” wspomnieć, że ma już żonę, choć zdobył się nawet na oświadczyny. Potem wdałaś się w romans z wieloletnim przyjacielem, który był księdzem. Pomimo solennych zapewnień, nie uniósł ciężaru odpowiedzialności, więc doszło do rozstania. Przelotnych romansów nie liczysz, gdyż z założenia były przygodami bez zobowiązań. Obecnie jesteś wolna i nie zamierzasz wiązać się z żadnymi mężczyznami, którzy jako gatunek przynieśli Ci tylko rozczarowania i cierpienie. Postanowiłaś cieszyć się życiem i pracą naukową, wykładając na uczelni dwa razy w tygodniu. Z zamyślenia wyrywa Cię ból w naciągniętych mięśniach, zmęczonych całodniową wędrówką. Zapominasz o podstawowych zasadach ostrożności i czynisz nieostrożny krok, który powoduje utratę równowagi. Jeszcze chwila i runęłabyś jak kamień w dół, gdyby nie silne męskie dłonie, które chwyciły Cię za ubranie, ściągając w tył i ratując od niechybnej śmierci. Jednocześnie słyszysz przestrogę, że powinnaś bardziej uważać. 

Twoje życie przypomina kalejdoskop. Straceńczą karuzelę, która zawsze wiruje zbyt szybko, abyś mogła złapać pełen oddech. U progu dorosłości zmagałaś się z matką alkoholiczką - wiecznie pijaną i obrzucającą Cię obelgami. Nigdy nie wahała się przerzucać ciężaru swojego nieudanego życia i goryczy rozstania z ojcem na bezbronną jeszcze nastolatkę. Nie interesowało jej, że również cierpisz i potrzebujesz wsparcia, wyżywała się więc na Tobie przy każdej okazji bez żadnych wyrzutów sumienia. Uciekłaś wtedy w używki, po które tak chętnie sięgał Patryk, Twój ówczesny chłopak. Uzależniłaś się od nich i wiele Cię kosztowało, by zerwać pęta, które odbierały całą radość życia i przepełniały Cię wstydem. Wyjechałaś do Warszawy i w październiku 2009 roku poznałaś Konrada, pierwszą prawdziwą miłość. Zaczepiłaś go na przystanku autobusowym i spytałaś o drogę - od razu wpadł Ci w oko. Choć nie byłaś już dziewczęciem, na widok takiego przystojniaka serce zaczęło bić Ci jak oszalałe, więc z trudem wydukałaś parę słów. Zauroczyły Cię oczy skryte za okularami, w staromodnych, cienkich oprawkach, gęste jasne włosy i bijące od niego ciepło. W notatniku, który mu podałaś, rozrysował całą trasę oraz zamieścił swój numer telefonu z prośbą, byś do niego zadzwoniła. Wkrótce potem zostaliście parą, co trwało prawie dziewięć lat. W 2018 roku Wasze stosunki zaczęły się jednak gwałtownie psuć. Konrad był w trakcie aplikacji adwokackiej i cały wolny czas poświęcał nauce, więc miałaś wrażenie, jakbyś stała się zbędna. Nie był też chętny do zalegalizowania związku, podczas gdy Ty coraz bardziej niecierpliwie na to czekałaś. Gdy zorientowałaś się, że jesteś w ciąży, nic mu nie powiedziałaś, zresztą wkrótce okazało się, że doszło do poronienia. Przygnieciona tym ciężarem, wściekła na cały świat, niedługo potem, podczas jednej z wielu kłótni, zerwałaś z nim i patrzyłaś z goryczą, jak się wyprowadza bez słowa.    

W tym domku na drzewie dziecięce marzenia przeradzają się w koszmary, a zamiast zabawek znajdują się w nim separowani od społeczeństwa więźniowie. Nie ma ulubionych przekąsek - są ochłapy jedzenia, które umożliwiają przetrwanie a wcześniej najczęściej zostały pod przymusem upolowane. Brak w nim wielobarwnych okien, pomalowanych kiedyś z rodzicem lub przez niego w formie niespodzianki. Świat zewnętrzny i zimno separuje od pomieszczenia zawieszona przy pozostałościach szyby płachta materiału. Deski butwieją i próchnieją, wpuszczając między siebie ziąb i wiatr, przed którymi nie sposób się ochronić. Nie, kiedy do dyspozycji ma się podartą, cienką szmatę, miast ulubionego koca. Położony w malowniczym zakątku Szwecji, ustronny las przywodzi do domku straszniejące nocą cienie, kiedy tylko zaczyna robić się ciemno. A warto Ci widzieć, że nie jest to taki mrok, jaki sam znasz; taki, po jakim zawsze wychodzi słońce, które rozświetla dnie. To nieprzenikniona czerń, złożona z najbardziej przerażających bytów - szczególnie, jeśli ma się kilka lat. Ożywają i dołączają do upiornego spektaklu sprowokowanego przez wszechobecne drzewa, których gałęzie wydają się zawodzić, gdy tylko powietrze mocniej drgnie. Jeśli chciałoby się uciec z domku na drzewie i wrócić na powierzchnię, do żywych, należałoby użyć zwisającej z niego drabinki i starać się nie dać się zabić, gdy któryś z poniszczonych stopni w końcu się załamie. Nie można jednak podjąć i tej straceńczej próby, gdy jest się uwięzionym łańcuchem, którego koniec ten Zły Człowiek przyczepił do zamontowanego w podłodze koła. Myślisz o tym czasem, choć nie znasz już, a może tylko zapomniałaś, poprzedniej rzeczywistości. Dawnej rodziny, bycia dzieckiem, jakie coraz bardziej rozmywa Ci się na konturach. Ten Pan uczy Cię, jak być silną i mówi, że bez niego byś nie przetrwała. Dał Ci nowy dom. Twój własny domek na drzewie. Twoje piekło. 

Choć najczęściej w inne światy porywają mnie historie jednotomowe, Adam Ciesielski publikowaną na platformie Wattpad serią “Szach i krew” zdecydowanie zmienił tę tendencję. Przed Tobą zwichrowana wariacja na temat tomu V, który właśnie skończyłam czytać. Przyznaję - jestem pod wrażeniem. Łącząca w sobie elementy fantasy, thrillera i horroru sztuka w aktach wciąż trzyma bowiem równie wysoki poziom, co poprzednie części opowieści. Napięcie, które eskaluje, nieprzewidywalne zwroty akcji oraz intrygująco poprowadzony rozwój głównych bohaterów - w wilczych treściach znaleźć można wszystko to, co lubię. W kwestiach językowych po raz kolejny nie odnajduję niczego, co mogłabym młodemu Pisarzowi zarzucić. Czego chcieć więcej? Chyba tylko jednej rzeczy - by seria zyskała jak najwięcej części. Przyznaję - zdążyłam się już zżyć z Katie, Jacobem, małą Sarą i całą resztą człowieczo-wilczej paczki. Tej, której Autor po raz kolejny zafundował szalone przygody i trwożące zagrożenia, jakie czają się z najbardziej niebezpiecznego miejsca - nieuchwytnej krainy Poza, gdzie wciąż czyha pewne złowieszcze alter ego. Może w istocie nie tak naprawdę nie da się go pokonać? Czy w ogóle warto z nim walczyć, zamiast zaakceptować tę mroczną część swojej świadomości? Przytulić je do lepszej strony siebie i nie pozwolić mu przejąć nad nią kontroli? Mawiają, iż każdy medal ma dwie strony, czemu zaprzeczyć nie sposób. Nic nie jest białe ni czarne. Nikt dobry ani zły. Gdyby życiowy dualizm nie istniał, wszystko stałoby się płaskie i bezwartościowe. Nawet ciemność nie byłaby tak nęcąco urzekająca, gdyby nie rażąco ostre światło jasności dnia. 😉 Tylko czy w rzeczywistości rodem z baśni, naznaczonej krainą koszmarów można dojść do takich samych wniosków? Kiedy nietuzinkowi bohaterowie poczują się gotowi, by wykrzyknąć: Szach i...? 

PS Tom V przeczytasz na platformie Wattpad pod linkiem: KLIK. 

Nie jest półprawdą, a jej całością fakt, iż oto książka, która ma wszystko - a przy tym pozostaje jednym z moich największych tegorocznych zaskoczeń. Za jesienną okładką, od jakiej nie sposób oderwać wzorku, kryje się najwyższej klasy thriller połączony z urzekającą komedią romantyczną. To pierwsze jest podane tak zmyślnie i wciągająco, że wywołuje pożądane ciarki i uczucie niepokoju. Drugie - dzięki cieple bijącym od bohaterów i toczonym pomiędzy nimi dialogom, tyleż często uśmiecha, co bawi do łez. To nie jest dobra powieść - to narracja idealna. Jestem świadoma faktu, iż spod mojej klawiatury duże to słowa, jako że niezliczone rzesze autorów drżą przed moimi recenzjami, zaobserwowawszy, że zaliczam się do perfekcjonistów i czytelniczych czepiaczy. Poznane w bieżącym roku historie, którym nie mam absolutnie niczego do zarzucenia, mogłabym policzyć na pazurach jednej dłoni. Do grona tych ewenementów dołączają “Półprawdy”. Oto 610 (!) stron nieodkładalnej opowieści, co samo w sobie stanowi fenomen. I owszem, winnam się samobiczować, jako że zobaczywszy tę ilość, pomyślałam, iż obyczajówce wystarczyłaby połowa, zatem zapewne znudzę się do imentu. Kajam się - i równocześnie przyznaję, że darzę dzikim uczuciem tego rodzaju omyłki i pozytywne rozczarowania. Kowal umiejętnie buduje napięcie, porywając czytelnika w wykreowany świat. Z pozoru zwyczajny, przez co łatwo do niego przeniknąć. W istocie - zwichrowany. Fabuła rozgałęzia się w wielu kierunkach i prowadzi główną bohaterkę najróżniejszymi ścieżkami. Strasznej i pełnej blizn przeszłości, od jakiej chciałoby się uciec, choć na wieczność nigdy nie jest to możliwe. Teraźniejszości, w której nie bez powodu kobieta tworzy książki pod pseudonimem, co zakłóca jej pojawienie się stalkera. Tajemniczy amant? Przerażający obsesjonat, jakiego działania eskalują? Na deser nieustający w próbach poderwania Aurelie Alexander z kapitalnym poczuciem humoru i Silas – wielki mężczyzna z jeszcze większym sercem i osobowością najbarwniejszą z możliwych. Kto uosabia zło i zagrożenie? Co przyniesie przyszłość - jeśli nastanie?